Oświadczenie UCiDK nr 2

w sprawie unieważnienia, z dniem 10.10.2023 roku niekonstytucyjnych ustaw i rozporządzeń dotyczących wyborów i referendów oraz wnioski w tej kwestii.

My niżej podpisani, działając na podstawie art. 26 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, w skrócie KRP, w zw. z art. 2, art. 4, art. 8, art. 37 ust. 1 i art. 82 KRP oraz na podstawie art. 2 ust. 17, ust. 26, ust. 29, ust. 43 i ust. 49 Statutu CiDK, wydajemy pokontrolne Oświadczenie UCiDK nr 2 w sprawie unieważnienia, z dniem 10.10.2023 roku, niekonstytucyjnych ustaw i rozporządzeń dotyczących wyborów i referendów to jest, UNIEWAŻNIAMY:

Ponadto, działając w imieniu Urzędu Cywilnej i Demokratycznej Kontroli, w skrócie UCiDK, który posiada umocowanie prawne w art. 26 ust. 2 KRP, w zw. z art. 2, art. 4, art. 8, art. 37 ust. 1 i art. 82 KRP oraz w Statucie CiDK, jako konstytucyjny organ kontroli cywilnej, wnioskujemy, na podstawie art. 63 KRP w związku z art. 2, art. 7, art. 8, art. 30, art. 31 ust. 2, art. 37 ust. 1, art. 82, art. 104 ust. 2, art. 126 ust. 2, art. 130, art. 166 ust. 1, art. 203 i art. 208 KRP, o:

1. podjęcie natychmiastowych działań w celu wycofania z obiegu prawnego w/w oraz innych nielegalnych przepisów prawa, które są całkowicie niezgodne z KRP, gdyż KRP ich nie przewiduje oraz nie posiadają one orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego, co jest wymogiem koniecznym wynikającym z art. 188 ust. 3 i art. 190 ust. 2 KRP w zw. z art. 2, art. 7, art. 8, art. 37 ust. 1 i art. 82 KRP;

2. przekazanie tego oświadczenia do wszystkich gmin, co jest konstytucyjnym obowiązkiem wynikającym szczególnie z art. 2, art. 7, art. 82 i art. 166 KRP, aby te, jak najszybciej, opublikowały je na swoich stronach internetowych i między innymi w tej formie ostrzegały mieszkańców przed tego rodzaju nieprawidłowościami. Ten wniosek kierujemy do Prezesa Rady Ministrów i wojewodów;

3. szczególne zaangażowanie się Rzecznika Praw Obywatelskich w przedmiotową sprawę, w celu niedopuszczenia do dalszych naruszeń najważniejszych praw obywateli;

4. szybkie zlikwidowanie w/w nieprawidłowości i panującego bezprawia w tym zakresie. Ten wniosek kierujemy do Prokuratora Generalnego i Komendanta Głównego Policji. Tu jednocześnie wnioskujemy o przekazanie tego pisma podległym sobie jednostkom Prokuratury i Policji;

5. pilne przeprowadzenie kolegialnych kontroli (kontrola nie może być przeprowadzona przez jeden organ kontrolny), zapisanych w art. 202 ust. 3 KRP, w zw. z art. 2, art. 8, art. 26 ust. 2, art. 82 i art. 203 KRP oraz art. 2 ust. 11 Statutu CiDK, to jest, wraz z Cywilną i Demokratyczną Kontrolą, w kwestii legalności działania partii politycznych, jak też, Państwowej Komisji Wyborczej i Krajowych Biur Wyborczych, które to organizacje przywłaszczyły sobie kompetencje Najwyższej Izby Kontroli (NIK) i UCiDK. Wniosek ten kierujemy do Prezesa NIK;

6. skuteczne, natychmiastowe i trwałe usunięcie z obiegu prawnego wszystkich przepisów prawa wydanych niezgodnie z KRP, czyli takich, które nie spełniają podstawowego wymogu zapisanego w art. 188 ust. 3 i art. 190 ust. 2 KRP w zw. a art. 2, art. 7, art. 8, art. 37 ust. 1 i art. 82 KRP. Ten wniosek kierujemy do Prezydenta RP oraz do Marszała Sejmu i Senatu.

Uzasadnienie.

Po przeprowadzeniu wnikliwej kontroli ustaw wyborczych i referendalnych, stwierdzamy, że żadna z w/w ustaw nie jest przewidziana w KRP, co jest głównym i podstawowym dowodem na to, iż te przepisy prawa są całkowicie niezgodne z KRP. Z tego też powodu niedopuszczalne jest, aby mogły nadal być w obiegu prawnym. Dodać należy, że art. 100 ust. 3 KRP, który stanowi, że „Zasady i tryb zgłaszania kandydatów i przeprowadzania wyborów oraz warunki ważności wyborów określa ustawa”, jednoznacznie wskazuje na to, że ma być tylko jedna ustawa dotycząca wyborów o tytule: „Zasady i tryb zgłaszania kandydatów i przeprowadzania wyborów oraz warunki ważności wyborów”. Taka sama ustawa wynika z art. 169 ust. 2 KRP, który stanowi że: „Wybory do organów stanowiących są powszechne, równe, bezpośrednie i odbywają się w głosowaniu tajnym. Zasady i tryb zgłaszania kandydatów i przeprowadzania wyborów oraz warunki ważności wyborów określa ustawa”. Z tego wynika tylko jeden wniosek - w kwestii wyborów do Sejmu i Senatu oraz w kwestii wyborów do organów stanowiących (dotyczy jednostek samorządu terytorialnego) powinna być tylko jedna ustawa, której jeszcze nie ma. Ustawa ta ma zawierać TYLKO opis dotyczący zasad i trybu zgłaszania kandydatów i przeprowadzania wyborów, jak też, warunków ważności takich wyborów. Nic więcej w niej znajdować się nie ma prawa! Oznacza to, że w ramach takiej ustawy nie może być powołana do kontroli wyborów żadna prywatna organizacja utworzona, jeszcze w czasach komunistycznych, przez partię polityczną (art. 11 KRP nie daje partiom takich kompetencji), typu Państwowa Komisja Wyborcza, czy Krajowe Biura Wyborcze. Do tego typu kontroli KRP przewidziała NIK, co wynika z art. 203 KRP oraz CiDK = UCiDK, co przewiduje art. 26 ust. 2 i art. 202 ust. 3 KRP. Również taka ustawa nie ma prawa zawierać sposobu zliczania głosów za pomocą niekonstytucyjnej metody d’hondta. Ustawa taka też nie ma prawa określać progów wyborczych korzystnych tylko dla partii politycznych, które zgodnie z art. 11 KRP nie mogą pełnić w Polsce żadnej władzy. Partie zgodnie z art. 11 KRP, który nie przewiduje ustawy, mogą jedynie WPŁYWAĆ (nie rządzić, czy pełnić rolę władzy ustawodawczej i wykonawczej) na kształtowanie polityki państwa. To znaczy, że nie mogą realizować polityki państwa, jak też, nie mogą zgodnie z prawem pełnić roli władzy ustawodawczej, czy wykonawczej. Stąd wynika konkluzja, że napisane i uchwalone przez partie ustawy nie mogą mieć żadnej mocy prawnej!

Oprócz powyższych i niepodważalnych dowodów jest również wiele innych na niekonstytucyjność w/w ustaw. Wszystkich nie ma sensu teraz wymieniać, tym bardziej, że do unieważnienia każdej ustawy wystarczy przedstawić dowód na to, że nie jest ona uchwalona przez uprawnione do tego osoby (członkowie partii politycznych nie mieli do tego prawa, co wynika z art. 11 KRP), jak też, że takich ustaw KRP nie przewiduje. Warto jednak zaznaczyć, że żadna z w/w ustaw nie zawiera dowodów na ich zgodność z KRP, mimo, że każdy sędzia, urzędnik, czy funkcjonariusz publiczny powołując się na te przepisy prawa i działając na ich podstawie, niesłusznie informuje obywateli, że są one zgodne z KRP. Jednak jeśli skieruje się do takich osób pytanie - kto i kiedy stwierdził, że są one faktycznie zgodne z KRP, to nie są oni w stanie udzielić odpowiedzi na tak podstawowe pytanie. Również nie mogą przedstawić orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego (TK) dotyczących ustaw na które się powołują, bo przecież ich nie ma. Takie orzeczenia jednak są koniecznie i na dodatek powinny być publikowane w Monitorze Polskim - co wprost wynika z art. 190 ust. 2 KRP, który stanowi: „Orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego w sprawach wymienionych w art. 188 podlegają niezwłocznemu ogłoszeniu w organie urzędowym, w którym akt normatywny był ogłoszony. Jeżeli akt nie był ogłoszony, orzeczenie publikuje się w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski". Tak więc, orzeczenia wynikające z art. 188 KRP muszą być wydawane z urzędu, gdyż artykuł ten nie przewiduje, żeby TK wydawał orzeczenia na złożony wniosek w danej sprawie. Tym bardziej jest niedopuszczalne, aby na złożony wniosek do TK zostało wydane orzeczenie, a nie wyrok w danej sprawie. Art. 188 KRP też nie zawiera informacji, o tym że TK może orzekać, to znaczy, że może od tego odstąpić, w sprawach wymienionych w ustępach do tego artykułu. Dlatego TK jest zobowiązany z urzędu wydawać orzeczenia, w sprawach przepisów prawa WYDAWANYCH przez centralne organy państwowe, ponieważ wszyscy obywatele, w tym urzędnicy i sędziowie muszą mieć dowód na to, że przepisy prawa, na które się powołują, są faktycznie zgodne z KRP. Tu też obowiązuje zasada domniemania niezgodności ustaw z KRP, do czasu, aż TK nie orzeknie inaczej. To zaś oznacza, że żaden przepis prawny, który nie posiada orzeczenia TK nie może znajdować się w obiegu prawnym, gdyż z urzędu musi być uznany za niezgodny z KRP.

Tak więc powyższe wnioski, w świetle art. 2, art. 7, art. 8, art. 44, art. 82, art. 104 ust. 2, art. 126 ust. 2, art. 130, art. 166 ust. 1, art. 203 i art. 208 KRP zobowiązują, wszystkich adresatów, do podjęcia niezwłocznych działań celem usunięcia z powszechnego obiegu prawnego niekonstytucyjnych ustaw i rozporządzeń dotyczących wyborów i referendów jak również innych niekonstytucyjnych ustaw.